Friedrich Wilhelm Foerster urodził się 2 czerwca 1869 roku w Berlinie. Był niemieckim etykiem, pedagogiem, twórcą filozofii wychowania jako kształtowania charakteru. Wzrastał w rodzinie wolnomyślicielskiej jako syn astronoma Wilhelma Juliusa Foerstera i Karoliny z Paschenów. Odbył studia filozoficzne i socjologiczne na uniwersytetach we Fryburgu Badeńskim i Berlinie.
W roku 1893 obronił pracę doktorską pt. Rozwój etyki Kanta aż do krytyki czystego rozumu, a sześć lat później habilitował się na Uniwersytecie Zuryskim na podstawie pracy pt. Wolność a odpowiedzialność moralna.
Otwarcie wypowiadał się przeciw nacjonalizmowi pruskiemu, przez co musiał emigrować do Szwajcarii. Jako krytyk Adolfa Hitlera, po objęciu przez niego władzy, został pozbawiony niemieckiego obywatelstwa i od 1933 roku przebywał w Paryżu, a w latach 1942–1964 – w Nowym Jorku.
Podczas II wojny światowej mówił otwarcie o „niemieckim nazizmie, barbarzyńskim i głęboko zakorzenionym”, co przyczyniło się do publicznego palenia jego dzieł w Monachium i Berlinie.
W roku 1899 doświadczył głębokiego nawrócenia na chrześcijaństwo, czego początkiem były próby poszukiwania odpowiedzi na problemy etyczne, których nie mógł do końca rozwiązać jako „nowoczesny” i „niezależny” etyk. Sam mówił o tej przemianie następująco: „Zacząłem patrzyć na chrześcijaństwo zupełnie innymi oczyma. Zdawało mi się ono poprzednio obce dla życia, przestarzałe i martwe – teraz ujrzałem, że ja jestem obcy dla życia – martwy”.
Wyznawał „pierwotne” chrześcijaństwo, pozostając w zawieszeniu między protestantyzmem a katolicyzmem, acz jego antropologia z biegiem lat była coraz bliższa nauce Kościoła katolickiego.
Foerster twierdził, że nie jest pedagogiem ani z urodzenia, ani z wykształcenia, a w swym życiu wygłosił więcej wykładów z etyki, polityki i socjologii niźli z pedagogiki. Sceptycznie też podchodził do pedagogiki jako nauki, uważając, że pedagogiczne poznanie dokonuje się bardziej przez psychologiczną intuicję niż myślenie naukowe. Wpierw formułował pytania etyczne, by następnie poszukiwać możliwości praktycznego ich rozwiązania na gruncie analiz pedagogicznych.
Celem wychowania było dla niemieckiego myśliciela kształtowanie charakteru. Jego główne prace pedagogiczne wydane w języku polskim to: Szkoła i charakter (1907, wyd. pol. 1919), O wychowaniu obywatelskim (1910, wyd. pol. 1919) oraz Wychowanie i samowychowanie (1917, wyd. pol. 1920).
Po opuszczeniu Niemiec Foerster nigdy już nie wrócił do kraju. Zmarł 9 stycznia 1966 roku w szwajcarskim Kilchbergu.
(ad)
